O, hoe graag zou ik soms nog gewoon in Kenia zijn. Het leven met Engels als voertaal was simpel: of je het nu tegen u of jij of jullie had, alles was you! Geen overpeinzingen over status, leeftijd en beleefdheidsvormen.
Natuurlijk zijn er in zo’n hiërarchische cultuur andere manieren om respect te uiten. Bijvoorbeeld door de manier van handen schudden. Maar goed, dat is niet het onderwerp van deze column. Ik moet zeggen dat ik het in Nederland lastig vind om te weten wanneer ik u en wanneer ik jij gebruik. Ik ben opgevoed om een volwassene met u aan te spreken en zeker ook als je de persoon niet kent. Zelf wil ik helemaal niet aangesproken worden met u, maar irriteert het me als ik een algemene brief krijg die mij aanspreekt met je!
Enigszins ongrijpbaar lijkt de materie, maar ook mijn reacties. Vandaar dat ik zocht naar inzicht bij mijn steun en toeverlaat Google en vond het volgende: “Volgens de gedegen Geschiedenis van de Nederlandse taal (1997) is vooral de laatste 25 jaar de gevoelswaarde van u veranderd. Getuigde u voorheen van beleefdheid, tegenwoordig druk je er vooral mee uit dat er een zekere afstand bestaat.” [1]
De moraal van dit verhaal? Zegt u maar jij tegen mij en als ik u met jij aanspreek, dan is dat vanwege de genegenheid die ik tot uitdrukking wil brengen!
[1] U of jij, wat moet je nou? 2007, Nemo Kennislink