Het woord zingt de laatste jaren overal rond: community. Ik doe daar zelf ook aan mee. Ik geloof in gemeenschap, in het delen van je leven. Echter gevormd door mijn tijd met sterke focus op het individu moet ik tegelijk erkennen dat het mij, een Millennial, een onbekend concept is. De theorie klinkt helder, maar de praktijk is eigenlijk onbekend.
Voor mijn werk bij Navigators kijken we waar de christelijke Young Professionals naar op zoek zijn. Al snel komt ook hier het antwoord: verbinding of community. In de dagelijkse praktijk zie ik hoe lastig dat is, want GenZ en Millennials zijn gewend om als individuele consument te kijken. Hun behoeftes staan centraal in de keuzes die ze maken. Het lijkt een normale onbewuste vraag om jezelf te stellen: Wat koop ik hier? Wat is de deal? What is in it for me? Vragen over hoe een keuze ons als maatschappij, gemeenschap of groep opbouwt, zijn er niet of weinig. Jonge mensen uit deze nieuwe generaties beschermen hun tijd, geld en energie, want ze zien veel mensen ten onder gaan in de druk. Ze weten niet dat er misschien ook juist ruimte ontstaat wanneer je als gemeenschap samen leeft.
Daar kan ik van alles van vinden, maar ik merk dat het steeds meer compassie bij mij oproept. Ik zie het verlangen en tegelijk de onmacht. Ik zie het gewoonweg onbekend zijn met de rijkdom van werkelijke verbinding en samen. Dat het niet alleen iets kost, maar ook heel veel oplevert. Als je dat niet weet, nooit hebt gezien of ervaren, waarom zou je dan tijd geven aan gemeenschap?
Millennials, maar vooral GenZ, is wel voorstander van de deeleconomie. Ze doen mee aan kledingruilfeestjes en hebben nog minder dan Millennials behoefte om alles zelf te bezitten. Tegelijk zit ook daar vaak een economisch perspectief in. In plaats van individuen die samen leven en met elkaar hun bezit delen, starten mensen een bedrijf op dat auto’s of fietsen levert om te delen. Of een online plek om je oude kleding te verkopen. Het is geïnstitutionaliseerd, niet langer organisch en van de mensen zelf.
Als dat het voorbeeld is, mag je dan verwachten dat als we ‘community’ roepen, zij weten wat dat inhoudt? We zijn het als individualistische maatschappij verleert om in gemeenschap te leven, en voor de jonge generatie is het zelfs een nieuw concept. Mijn verlangen is dat we met elkaar onderweg gaan, niet precies wetende hoe we gemeenschap vormgeven in de 21e eeuw. Dat we gaan erkennen hoe ontzettend anders onze realiteit is en met elkaar vanuit gehoorzaamheid en verlangen naar God zoeken: Hoe dan wel? Laten we als kerk elkaar onderwijzen hoe het werkt om niet te bezitten, maar te ontvangen en door te geven. Overschat de kundigheid van de jonge generaties niet. Ze weten hun behoeftes goed aan te geven, maar zijn een beginner. Is daar ruimte voor? Om met elkaar als beginners (opnieuw) te gaan leven in gemeenschap?
Door Hanneke van der Meer
Hanneke van der Meer is generatie-expert en werkt voor Navigators IMPACT
