Dat er wereldwijd miljarden mensen zijn die geen toegang hebben tot het evangelie van Jezus Christus maakt me erg onrustig. Levend in een wereld waar we met een paar muisklikken artikelen kunnen bestellen aan de andere kant van de wereld, zijn we kennelijk niet in staat om het levendmakend evangelie bekend te maken aan een groot deel van de mensheid. Zo dorps is ‘the global village’ kennelijk toch ook weer niet.
Het gevaar van de door GlobalRize gepubliceerde cijfers over het aantal ‘onbereikten’ in deze wereld (ND, 9 februari 2021) is dat wij westerlingen onze Rotterdamse hemdsmouwen oprollen en dit varkentje wel even zullen wassen. Klaas Harink, directeur van de organisatie Verre Naasten geeft dat terecht aan (ND, 12 februari 2021). De overmatige becijfering van minst bereikte volken in ‘grafiekjes’ en ‘statistiekjes’ zou volgens Harink vooral een westerse behoefte zijn om aan te geven dat zendingsorganisaties op de juiste plek werken.
Het is waar: er valt best het een en ander af te dingen op grafieken en statistieken over onbereikte, of zoals we het liever zeggen: de minst bereikte volken. En ja, als maakbaarheidsdenken het motief is van westerse zendingsorganisaties dan wordt de plank stevig misgeslagen. Maar wat mij opvalt is dat ik dat maakbaarheidsdenken helemaal niet tegenkom bij de zestien aangesloten organisaties bij het platform No Choice (waar ook GlobalRize deel van is). Dit samenwerkingsverband wil Nederlandse christenen ervan bewust maken dat er wereldwijd heel veel mensen zijn die geen kans hebben om het evangelie van Jezus te horen, en dus letterlijk ‘no choice’ hebben.
De aangesloten organisaties bij dit platform denken niet vanuit maakbaarheid of missionaire wiskunde, maar vanuit een diep verlangen om het evangelie bekend te maken aan álle volken. Het is een feit dat het minste geld (en dus mensen en middelen) wordt geïnvesteerd in de minst bereikte volken op aarde. Daar mag best wat meer balans in komen. Marten Visser geeft een prachtige definitie van wat dat ‘niet bereikt zijn’ dan precies betekent: “mensen die het evangelie nooit op zo’n manier gehoord hebben dat ze de kans hebben gehad Jezus te gaan volgen.” (ND, 9 februari 2021)
Wordt ons hart eigenlijk nog wel bewogen om zovelen die Jezus niet kennen? Dat er mensen zijn die niet weten dat het de zoekende liefde van de Vader is die verzoening én een nieuw leven wil geven aan alle mensen die het offer van Jezus aannemen? Paulus beschrijft dat gevoel prachtig in Romeinen 1: “Van Grieken en niet-Grieken, van wijzen en onwetenden ben ik een schuldenaar. Vandaar mijn bereidheid om ook u te Rome het evangelie te brengen” (NBG’51). Wat is er mooier om de hele wereld bekend te maken met de mededeling dat de levende God de Redder is van alle mensen? Tegelijkertijd beschouwt Paulus deze bekendmaking ook als een schuld die hij heeft aan alle mensen. Iedereen moet het weten. Sterker nog: elk mens heeft het recht om dat van hem te eisen!
Dat geldt voor mijn buren in Woerden, de mensen op de Amsterdamse Zuidas en de bevolking van bijvoorbeeld Pakistan. Maar het grote verschil is wel dat er in Nederland erg veel kerken zijn die dat evangelie kunnen verspreiden. Hoewel er in Pakistan gelukkig ook christenen zijn, is het aantal kerken daar beduidend lager en het land vele malen groter. No Choice gaat uiteindelijk niet om cijfers en grafieken, maar om bewogenheid en het besef dat God ons de bediening van verzoening heeft geschonken om namens Christus alle mensen te vragen: laat je met God verzoenen. Vanuit die nederige maar hoopvolle houding willen we werken. De aangesloten organisaties bij No Choice zijn geen mannetjesputters die de wereld wel even voor Christus zullen winnen. Verre van dat!
Ik groeide op in de kerk, maar kende Christus niet. Hoe hoog ik ook probeerde te reiken, de hemel was te hoog voor me. Als tiener maakte me dat depressief. Er was niets wat ik kon doen. Het was kennelijk niet voor mij. Er gingen vele jaren van worstelen voorbij totdat ik op een dag psalm 139 las en ik een bijna fysieke ontmoeting met Jezus had. De Bijbel leek in een nacht herschreven te zijn: wat eerder voor mij gesloten was zag ik nu glashelder. De diepe vreugde die volgde heeft mijn leven radicaal veranderd. Dat is Gods verlangen voor ieder mens.
Net als Marten Visser en Klaas Harink ben ik een schuldenaar. Voor mijn buren in Woerden, de grootverdieners op de Amsterdamse Zuidas en de mensen in Pakistan. Laten we elkaar vooral aanmoedigen om de taak die God ons geeft met blijdschap en in harmonie uit te voeren. Opdat zijn huis vol worde!
Thema: Minst bereikte volken
Dit artikel hoort bij het thema 'No Choice'. Ontdek op ons thema-overzicht meer artikelen en mogelijkheden om met jouw christelijke geloofsgemeenschap of community een volgende stap te zetten.
