Ploegen en ploeteren in Dordrecht

In een Dordtse huiskamer ontmoet ik Emmy Boor en Gerdien van Nienes, allebei al minstens tien jaar betrokken bij het stadsgebed en kartrekkers van de Week van Gebed. Van 15-22 januari 2017 is het weer zover. Vanavond staat de eerste vergadering gepland.

Emmy Boor kan geen akker voorbijrijden of ze denkt aan gebed. “Bidden is als ploegen. Pas nadat het land is omgeploegd kan er iets moois groeien.” Maar het is ook ploeteren, geeft ze toe. “Bidden vraagt om volharding en het is soms eenzaam, omdat er maar weinig mensen naar de bidstonden komen. Je kunt gemakkelijk teleurgesteld raken.” Vragend: “Als we met elkaar geloven dat er kracht ligt in het gezamenlijk gebed, waarom komen er dan niet meer mensen?”
25 jaar geleden kwam ze in de stad wonen. Als lid van de Kerk van de Nazarener raakte ze betrokken bij het stadsgebed. “Bid voor de vrede van de stad, staat er in Jeremia. Ik geloof dat we als christenen die plek in mogen nemen.”

Franse nonnen

En dat doen ze in Dordrecht. Het hele jaar door wordt er op verschillende momenten gebeden: tijdens het Prinsjesdagontbijt, tijdens de Nacht van Gebed van Open Doors en tijdens de Week van Gebed. Ook heeft de stad een Huis van Gebed waar vrijwel dagelijks bidders zijn, waaronder een groep jongeren die al vijf jaar elke dinsdagavond bij elkaar komt. Daar komt nog eens bij dat de stad een klooster heeft waar Franse nonnen elke dag – ook voor Dordrecht - de handen vouwen. Gerdien: “Voor mij was dat een hoogtepunt: om tijdens de Week van Gebed samen met deze zusters te bidden. Het raakte me zó om te beseffen dat deze vrouwen hiernaartoe zijn gekomen om te bidden. Het lijkt wel of God Dordrecht op het oog heeft!”
Gerdien van Nienes raakte vijftien jaar geleden vanuit de Jozuagemeente betrokken bij het stadsgebed in Dordrecht en sinds een aantal jaren is ze medeorganisator van de Week van Gebed.

De laatste jaren haken steeds meer – ook reformatorische – kerken aan. Vanavond zullen ze afstemmen wie welke avond welke wijk voor zijn rekening neemt. Vervolgens gaan de kerken in kleine werkgroepjes uit elkaar. Zo wordt de wijk ‘Centrum’ verzorgd door de Rooms-Katholieke Kerk, de baptistengemeente en de Protestantse Kerk. Emmy en Gerdien zorgen voor de promotie. Ze bestellen posters, zorgen voor berichten in kerkbodes en op de websites en onderhouden contacten met journalisten.

Wijkagent

In Dordrecht kozen de kerken bewust voor een wijkgerichte aanpak van de Week van Gebed. Emmy: “Zo kun je samen met anderen in je wijk bidden voor je eigen buurt. Je leert elkaar kennen en hoort wat er speelt.” In sommige wijken houdt het gebed daardoor langer aan. In kleine groepjes blijven mensen doorbidden voor hun wijk. Gerdien: “We nodigen ook mensen uit die werkzaam zijn in de wijk, bijvoorbeeld de wijkagent, of iemand van het sociaal wijkteam. Je kunt dan heel gericht bidden.”
Per avond komen er zo’n 30 tot 45 mensen. “In traditionele kerken vinden mensen het vaak moeilijk om hardop in groepjes te bidden. Dat lossen we op door de groep in tweeën te verdelen. Aan de ene kant is er dan een plenair gebed, aan de andere kant bidden mensen in groepjes.” Zaterdagavond is er een Prayer Night voor jongeren.

Gerdien: “Het is heel belangrijk dat er meer toenadering ontstaat tussen de kerken en dat we samen bidden. Er zijn steeds meer mensen die vervreemd raken van de kerk. Die snappen de verschillen tussen gemeentes niet: ‘Doop, overdoop. Hallo, waar hebben jullie het over?’ Door de eenheid van de kerken kan de Heilige Geest krachtig werken. We dragen met elkaar Jezus uit naar de stad.”
Terugblikkend op de afgelopen jaren zien de vrouwen dat er nieuw missionair elan in de stad is ontstaan. Overkoepelende clubs als de Dordtse Evangelisatie en Bonfire verbinden de verschillende initiatieven en gebed is een dragende factor.

“Bid voor het interkerkelijk gebed”, raadt Gerdien nog aan. “Er kan al snel de klad in komen. En de duivel lacht als we heel veel activiteiten organiseren, maar hij siddert als wij bidden.”