In de wijk Zuilen in Utrecht staan gloednieuwe huizen onwennig naast oude flats. Waar niets in de wijk bij elkaar lijkt te horen, zoeken de jonge kerkleden van de Opstandingskerk juist wel naar aansluiting.
De gemiddelde leeftijd van de gemeenteleden van de Gereformeerde Kerk (vrijgemaakt) van Utrecht-West is 29. Er is een cultuurverandering gaande zeggen vertegenwoordigers van de kerk, waarin de focus steeds meer op doorgeven van het evangelie komt te liggen. “Kerkleden gaan in verschillende groepen, vaak huiskringen, de stad in om voor een buurt of doelgroep dat te doen waar behoefte aan is.” Inmiddels zijn er onder andere vrouwenavonden in Overvecht, maaltijden en bijbelstudies in Zuilen en een buurtmaaltijd in de wijk Ondiep. We kunnen maar een klein beetje doen, klinkt het, maar laten we dat wel serieus nemen.
Fundament van discipelschap
De omslag in de gemeente ontstond uit het verlangen van de gemeente zelf om meer missionair te zijn. Dominee Jan-Peter Kruiger volgde vervolgens een missionaire master aan de universiteit in Kampen en de kerk committeerde zich aan het leerproces van Nederland Zoekt. Of ze de rest van de kerk mee zouden krijgen, was geen vraag. Missionair ouderling, Arjan de Snoo: “Daar richtten we ons niet op. Het missionaire proces dat wij volgen heeft vier treden. De eerste twee bevinden zich als het ware onder water. Die zie je niet. Eerst bouwen we aan een fundament van discipelschap door gesprekken, het vertellen van verhalen en het zelf voor te leven. De tweede stap is het werven van leiders. Als die opstaan, ontstaan er missionaire groepen, dat is de derde tree. De vierde is het organiseren en het aanbrengen van een infrastructuur. Als je deze volgorde volgt, komt de rest vanzelf, geloven we.”
Luisteren
Lucas 10 is eigenlijk het handboek van de kerk, vertelt De Snoo. “Allereerst, ga met lege handen en vraag: wat kunnen we doen? Kijk vervolgens wie jou welkom heet. De ene buurthuisbeheerder misschien niet, maar de andere wel. Ga dan met hem verder. Vervolgens is het eerst tien keer luisteren en dan nog eens tien keer luisteren.”
Hoe het dan verder gaat, laten ze open. “We hebben nu bijvoorbeeld besloten om na de buurtmaaltijd in Ondiep nog even te blijven zitten, en samen te bidden. Mensen mogen dan meedoen als ze dat willen. Het gaat stapje voor stapje. We moeten ook niet een te grote broek aantrekken. Wij leveren ons beperkte aandeel.”
Hindernis
Denken ze bewust na over het vertalen van de boodschap naar een bepaalde doelgroep? De Snoo: “Aansluiten doe je in gesprek. Is een persoon eenzaam, dan geef je hem aandacht. Zo ging het ook bij Bartimeüs. Jezus vroeg hem: wat wil je dat Ik voor je doe? Bartimeüs wilde zien. Dat evangelie krijgt hij dan ook te zien. De rest nog niet, maar hij gaat wel achter Jezus aan. Het begint niet met ‘jij hebt vergeving van zonden nodig’. Die noodzaak zien veel mensen nog niet, wel dat de accu van hun scootmobiel leeg is.”
De grootste hindernis om je als kerk aan te sluiten bij je doelgroep zijn we zelf, merkt hij. Hebben we de moed en het lef om te gaan en de bereidheid om onze oren open te zetten en echt te luisteren? Het belangrijkste en moeilijkste om te zeggen is: gaat U maar met mij aan de slag.”
Uit ideaz
Dit artikel werd geschreven voor ideaz, het praktijkblad over missionair kerk-zijn in wijk en wereld.
