Er is inmiddels een dak te zien bij het nieuwe Rotterdam CS. We krijgen een idee van wat de stationshal zou kunnen worden. De meeste perrons zijn volledig vernieuwd. De informatieborden geven aan dat het volgend jaar klaar is, maar het blijft rommelig. Net zoiets als onze gemeente, Crossroads Rotterdam.
In mei hebben we een tweede missional community ‘uitgezegend’. Deze gemeenteleden komen voortaan – net als de andere missional community - wekelijks samen rond hun missie en nog maar één keer per maand met de rest van Crossroads, in een feestelijke viering.
Actief
De mensen van de missional communities waren grotendeels degenen die zorgden dat de diensten op zondag konden draaien (we komen samen in een school waar opbouw en afbraak nogal bewerkelijk is). Dus maakten we de diensten ‘kleiner’, minder afhankelijkheid van techniek. We hebben nu minder mensen nodig voor klaarzetten en opruimen en zijn meer gericht op echte ontmoeting en interactie. Achterover leunen en toeschouwer zijn, is er eigenlijk niet meer bij, merken we.
Een aantal mensen zien we nu echter minder vaak komen, van leden van het eerste uur tot onregelmatige bezoekers. We kunnen raden naar de redenen. Op een zondag, wanneer iedereen de stad uit is en de communities hun eigen ding hebben, bekruipt me de gedachte, dat als we niets hadden veranderd, we nu vier keer zo veel mensen in de dienst zouden hebben.
Sombere gedachten
De drang in mij, die liever gevulde stoelen telt dan discipelen die discipelen maken, krijgt de overhand en ik deel deze sombere gedachte met mijn teamleden. Zij reageren: ‘Maar hier gebeurt iets nieuws! Wat hier gebeurt is kostbaar, is goed! We zijn een weg ingegaan die ons dieper bij de kern van het samen volgen van Jezus brengt!’
Visie
En dan zie ik weer wat we met elkaar zien; dat missional communities bezig zijn en dat nieuwe mensen worden bereikt, dat zij nieuwe dingen ontdekken over samen leven, bidden, het brood breken, het Evangelie delen en samen Jezus volgen. We zien de groei in discipelschap en leiderschap en we zien dat het ons dichter bij de missie brengt waarvoor Crossroads Rotterdam ooit was opgericht. Allemaal dingen die niet waren gebeurd als we door waren gegaan op de weg waarop we zaten, waarbij onze grootste zorg leek hoe we vacatures vervuld konden krijgen, en op termijn een groter gebouw.
Het brengt me terug bij de belangrijkste vraag: doen we wat God van ons vraagt?
Meer informatie over het werken met ‘missional communities’: www.nederlandzoekt.nl
Uit idea(z)
Dit artikel werd geschreven voor idea 3 van 2012. idea is opgevolgd door ideaz, het praktijkblad over missionair kerk-zijn in wijk en wereld.
