Licht op dubieuze data in een voor mannen ontworpen wereld
Dit boek van Caroline Perez uit 2019 is nog onverminderd relevant. Het gaat over de genderdatakloof. Drie thema’s komen steeds terug: het vrouwelijke lichaam, de onbetaalde zorglast van vrouwen en mannelijke geweld tegen vrouwen. Mannen zien dit over het hoofd, omdat mannen geen vrouwenlichaam hebben.
Waarom kan een vrouw niet meer zoals een man zijn? De oplossing is vaak om iets aan de vrouwen te doen. Niet verwonderlijk in een wereld wanneer alles wat mannelijk is als universeel wordt gezien, en wat vrouwelijk is als atypisch. Perez legt uit hoe onze samenleving is ingericht met de man als uitgangspunt. Voor mij was dit boek een eye-opener, ik was me als man gewoon van heel dingen niet bewust.
Iedereen kent de lange rij voor het damestoilet. Er wordt namelijk uitgegaan van een ‘eerlijke’ 50/50 oppervlakteverdeling. Maar is dit wel eerlijk als je weet dat een vrouw 2,3 keer meer tijd gebruikmaakt van het toilet dan een man. Wanneer planners geen rekening houden met gender, dan worden openbare ruimtes automatisch mannelijke ruimtes. En dit blijkt op te gaan voor de standaard loopmaat in het leger, tot de zwaarte van medicatie, de prioriteit bij het sneeuwschuiven, de inrichting van parken en het screenen van sollicitatiebrieven. Het resultaat zorgt voor gezondheidsklachten en veiligheidsrisico’s en is helaas te vaak levensbedreigend.
Ik hoop dat iedereen dit boek leest, en vanaf nu bij een mens, aan een vrouw denkt. Totdat een vrouw overal ter wereld net zo veilig kan leven als een man.
