ME-busjes op weg om het Museumplein schoon te vegen. Ik kwam ze tegen tijdens de openingszondag van de Week van gebed voor eenheid. Een scherp contrast. Waar veel kerken gezamenlijk optrokken in gebedsdiensten, ontstond een paar kilometer verderop een grimmige sfeer met bakstenen en waterkanonnen.
Het laat wel zien dat eenheid nooit gemakkelijk is. Zeker niet als je het hartgrondig met elkaar oneens bent. Hoe blijf je verbonden, zonder dat je allemaal hetzelfde moet denken? Het lijkt onmogelijk. Toch is eenheid geen optie, maar bittere noodzaak. Want verdeeldheid leidt tot verwijdering, woede en zelfs chaos.
Eenheid is geen optie, maar bittere noodzaak
Als kerken weten we daar alles van. Op allerlei momenten in onze geschiedenis stonden we lijnrecht tegenover elkaar. En dat na al die eeuwen gebed om eenheid nog steeds nodig is, zegt natuurlijk genoeg. Er blijven verschillen in mening, visie en achtergrond. Ook wij zullen het nooit compleet eens worden. Juist daarom werd ik deze zondag verrast in de Rooms- Katholieke Kerk om de hoek waar ik voor mocht gaan.
Want in het gebed, de stilte en de aanbidding voelden we ons één, ondanks de verschillen. In de gerichtheid op eenheid met God, groeiden we in eenheid met elkaar. Jezus gebruikte daar een mooi beeld voor, toen Hij zijn discipelen opriep om met Hem verbonden te blijven als ranken aan een wijnstok. En hoe verschillende de ranken ook zijn, de verbondenheid aan de ene wijnstok maakt hen één.
Eenheid is geen optie, maar onze opdracht
Dat spreekt het Museumplein misschien niet direct aan. En toch motiveert het ons om plekken te creëren van verbinding met God en met elkaar. In het geloof dat de verbinding met God mensen dichter bij elkaar brengt. En tot die tijd blijven we moedig en eensgezind doorbidden. Want eenheid is geen optie, maar onze opdracht.
