Vanaf vandaag hebben alle scholen in Nederland vakantie. Ons land maakt zich op voor een paar weken van relatieve rust en ontspanning. Even niet naar school, niet werken en uitrusten van een gekke eerste helft van dit jaar. Een aantal maanden waarin de meeste mensen gedwongen werden om helemaal uit hun werk- en schoolritme te komen. Alleen al het doorbreken van goede ritmes is enorm vermoeiend geweest.
En hoewel de kerken de afgelopen maanden gesloten waren, besef ik dat kerkleiders drukker zijn geweest dan ooit. Veel onzekerheid, steeds zoeken naar nieuwe, creatieve vormen om je gemeenschap te dienen en steeds proberen om een stapje voor te lopen op de ontwikkelingen als gevolg van het coronavirus. Bedankt werkers voor jullie enorme inzet!
Het ritme wat we tegenkomen in de natuur van groeien en bloeien naar rust en stilte is een mooi voorbeeld voor ons mensen
Als het dan ineens vakantie is en rustiger wordt in kerken en bedrijven is het niet altijd makkelijk om ook ineens om te schakelen. Ik was meer dan dertien jaar voorganger in een lokale kerk waar altijd wel iets te doen was. Maar tijdens de doorgaans rustigere zomermaanden nam ik de tijd voor regeneratie - een prachtig woord wat je goed kunt vertalen met het Bijbelse begrip wedergeboorte of herschepping. Het ritme wat we tegenkomen in de natuur van groeien en bloeien naar rust en stilte is een mooi voorbeeld voor ons mensen.
Toch is mijn ervaring dat we in kerken niet altijd een regeneratieve cultuur hebben. Ja, op vakantie kun je uitrusten om daarna weer volop aan de bak te gaan. Even afschakelen, ademhalen om dan weer met volle snelheid terug te keren in het werkveld. Verstandig is dat niet, zo ontdekte ik deze week weer bij een uitgebreide studie over de eerste hoofdstukken van het Bijbelboek Nehemia. Het was me nooit eerder opgevallen, maar als Nehemia het vreselijke nieuws hoort over de situatie in Jeruzalem, rouwt, vast en bidt hij voor een periode van vier maanden. En ook als hij later begint met de herbouw van de muren van de stad, neemt hij zeer uitgebreid de tijd om de situatie grondig in zich op te nemen en hierop te reflecteren voordat hij aan de slag gaat.
Dat was voor mij een goede les. Als er een crisis is, ben ik snel geactiveerd en werk ik me een slag in de rondte. Soms is dat nodig maar het is niet altijd wijs om er direct helemaal in te duiken. Ik vermoed dat veel voorgangers, predikanten en priesters zich ook zo gedragen hebben. Er was actie nodig, er moesten besluiten worden genomen en er was doorgaans niet veel tijd voor reflectie. Veel kerkwerkers die ik spreek zijn hondsmoe en heel erg toe aan vakantie. Ik gun het ze van harte. Maar misschien is het goed om die (gezins)vakantie te scheiden van een periode van regeneratie?
Straks kun je weer volop aan de bak maar zonder regeneratie teer je in op je geestelijke vermogens
Neem de tijd om de weken na je vakantie rustig op te starten en meer dan op andere momenten van het jaar de tijd te nemen voor een persoonlijke wedergeboorte. Straks in september heb je daar nauwelijks de tijd voor. Voel je niet schuldig over die weken waarop je minder druk bent en minder kan of hoeft te werken. Straks kun je weer volop aan de bak maar zonder regeneratie teer je in op je geestelijke vermogens. Neem afstand van je kerk, de wereld en je werk en zoek het aangezicht van God in de rust. Lees wat boeken waar je aantekeningen bij maakt zodat je goed kunt reflecteren en geef God de ruimte om je van binnenuit te vernieuwen.
Laten we eerlijk zijn: weinigen van ons hebben echt de tijd gehad om de veranderingen in deze wereld eens goed te doordenken. Wat is de rol van God in die verandering? En de rol van de kerk? Neem je tijd om daar eens doorheen te gaan. Niet met als doel om een boek te schrijven of een preek, maar om samen met God een periode van rondkijken in te lassen. Neem de tijd om je werk van het afgelopen jaar vredig te doordenken. Wat ging goed? Wat wil je in september anders doen? Zou het lukken om wekelijks een dag van regeneratie in je agenda te zetten (sabbat)? Geniet van het goede wat God je geeft in die heerlijke weken na je vakantie.
Een aantal zomers had ik het gevoel dat de Heer mijn leven terugbracht tot dat ene kleine, stekelige zinnetje uit Johannes 21: “Houd je van Mij?”
Ieder jaar doordenk ik mijn roeping in de zomer. Dat deed ik als voorganger, dat doe ik als directeur. Het leven is voor mij geen vanzelfsprekendheid en in mijn werk heb ik Gods hulp hard nodig. Dan kan ik maar beter een periode van intensief luisteren inlassen. Een aantal zomers had ik het gevoel dat de Heer mijn leven terugbracht tot dat ene kleine, stekelige zinnetje uit Johannes 21: “Houd je van Mij?” Ik was er soms weken mee bezig. Los van al mijn drukte, mijn streven, mijn zichtbaarheid - is de basis van mijn leven werkelijk dat ik van Jezus houd? Want als dat zo is dan kleurt dat hoe ik leef, wat ik kies om te eten of waar ik mijn geld aan uitgeef. Die basisvraag wil ik je meegeven in deze periode van wedergeboorte: “Houd je van Hem?”
