Afgelopen week kwam het boek Allen voor een: Vrouwen en mannen voor Koning en kerk uit. Het boek van baptistenvoorganger Joël Boertjens raakt. In het bijzonder raakt het Marijke Volgers, die er een blogpost over schreef. "Dit boek is een helend boek. Joël kaart het diepe onrecht aan. Hij draait er niet om heen, spreekt - voorzichtig nog - over de schade die de kerk aan vrouwen heeft toegebracht en het geeft me hoop op een betere toekomst."
Deze week kwam het boek van Joël Boertjens uit. Vorige woensdag viel het hier in de bus en in enkele dagen las ik het uit. Naast dat Joël een grondige studie deed naar de vraag of het terecht is dat vrouwen in veel kerken nog uitgesloten worden van leidinggevende functies, doet hij met dit boek nog iets veel mooiers. Dwars door alle bladzijden heen proef je de diepe hartstocht waarmee hij strijdt voor gelijkheid binnen de kerk. Een hartstocht die gevoed lijkt te worden door het feit dat hij twee dochters heeft en ziet dat zij een ongelijkheid in het gezicht moeten zien die niet goed, niet tov is.
Datzelfde zie ik voor mijn dochters. Ik zie het al lange tijd, want ik was zelf een dochter. Ik voel nog steeds de pijn en de schade die het toebrengt als de kerk 'nee' zegt en grenzen legt, simpelweg omdat je vrouw bent. Joël beschrijft dat hij zijn dochters vraagt: 'Wat nou als je voorganger zou willen worden?' En dat zij zeggen: 'Dat kan niet.' Ik weet niet of zijn dochters ooit dat verlangen zullen hebben, maar ik had dat verlangen wel. Een diepe nieuwsgierigheid naar de Bijbel en een verlangen om die te gaan bestuderen. Niet enkel in Bijbelstudiegroepen, maar als serieuze studie. Ik deed het niet, want... het kon niet. Nou ja, ik kon de studie wel gaan doen, maar dominee kon je er als vrouw niet mee worden. Ik concludeerde dat je er dan weinig aan had en koos een andere studie.
Jaren later begon het toch weer te trekken. Ik besloot toch alsnog theologie te gaan studeren, ook al had ik er op dat moment geen geld voor. Ik zei tegen God: 'Mijn besluit staat vast en zodra het geld er is, schrijf ik me in.' Nooit had ik verwacht dat ik me een week later in zou kunnen gaan schrijven, omdat mijn toenmalige werkgever vanuit het niets met een loonsverhoging van 10% kwam. Het voelde als een rechtstreekse handreiking uit de hemel: God maakte mogelijk wat mensen - mannen - eerder onmogelijk maakten.
Ik heb genoten van mijn jaren studie en ze hebben me gevormd. Ik leerde daar dat de traditionele argumenten een zeer wankele basis vormden voor iets dat God enkel als onrecht kan zien: het in stand houden van ongelijkheid.
Waar nu onze wonden ons beperken, zal ons geheelde lichaam krachtiger dan ooit kunnen spreken van Gods liefde.
Pas toen we met ons gezin in zwaar weer kwamen, ontstond er de diepe overtuiging en de bijbehorende kracht om te gaan zeggen: dit is wat ik wil en dit is mijn gevecht. Hier heeft God me voor bedoeld. Dat is, hoewel het aantal medestanders groeit, nog steeds een eenzaam gevecht waarbij een ding zeker is: je ontmoet weerstand en boosheid. Die weerstand en boosheid zijn moeilijk, alleen al omdat ze de pijn die dit grote 'nee' van de kerk heeft veroorzaakt keer op keer openrijten. Het is moeilijk om dan niet vanuit boosheid te gaan handelen en vast te blijven houden aan de liefde die God ons gegeven heeft.
Dit boek is een helend boek. Joël kaart dat diepe onrecht aan. Hij draait er niet om heen, spreekt - voorzichtig nog - over de schade die de kerk aan vrouwen heeft toegebracht en het geeft me hoop op een betere toekomst. Een toekomst waarin de kerk hopelijk zal groeien naar een schuldbelijdenis en verootmoediging voor het onrecht dat ook hierin heeft plaatsgevonden. En een toekomst waarin we vanuit een nieuwe en ongekende vrijheid de liefde van Jezus kunnen gaan leven en uitdelen. Waar nu onze wonden ons beperken, zal ons geheelde lichaam krachtiger dan ooit kunnen spreken van Gods liefde.
Over Marijke Volgers
Marijke is ambulant begeleider bij het Leger des Heils en is betrokken bij het netwerk Gelijkwaardig leiderschap van MissieNederland.
