Christelijke leiders over de hele wereld worden geconfronteerd met twee ongekende problemen terwijl ik dit artikel schrijf. Maar de bekende zendeling James Fraser werd al eerder geconfronteerd met deze twee problemen, en we kunnen veel leren van de manier waarop hij heeft gereageerd. Misschien zullen we achteraf zelfs terugkijken op deze dagen en God danken voor het grote coronavirus-experiment van de westerse kerk.
Ten eerste kunnen de meeste kerkleiders, als gevolg van overheidsbeperkingen gericht op het vertragen van de verspreiding van het coronavirus, de komende zondagen geen kerkdiensten houden met hun gemeente. Ten tweede kijken de meeste kerkleiders om dezelfde reden naar agenda's die vol staan met afgezegde bijeenkomsten. Decennialang - zelfs eeuwenlang - is het voorspelbare antwoord van elke christelijke leider op de vraag "Hoe gaat het met u?" altijd al geweest: "Ik heb het druk". Nu hebben christelijke leiders voor het eerst daadwerkelijk tijd. Gestrest? Natuurlijk zijn ze dat, want dit zijn zeker verontrustende tijden. Maar druk? Niet zozeer, waarop ik zeg: wauw. Gewoon wauw! Neem even de tijd om achterover te leunen en te genieten van deze uiterst zeldzame geur in de kerkgeschiedenis. Een kerk waarvan de leiders tijd hebben. Genoeg tijd inderdaad, om samen met de Heer een klein experiment uit te voeren.
Niet geheel ongekend
De uitdagingen waar de kerkleiders de komende weken voor staan, zijn misschien ongekend voor de westerse kerk, maar het is niet ongekend in de kerkgeschiedenis. De bekende zendeling James Fraser bevond zich in een vergelijkbare positie toen hij in de eerste helft van de twintigste eeuw het evangelie begon te verkondigen aan de heidense Chinese dorpsbewoners van Lisuland. Lisuland ligt enkele honderden kilometers ten westen van Wuhan, in de uitlopers van de Himalaya, zodat James Fraser vaak niet in staat was om zijn bekeerlingen in de meest bergachtige gebieden te bereiken. De winterse sneeuwval maakte het te gevaarlijk voor hem om met hen samen te komen in kerkdiensten. In het begin was hij gefrustreerd en zelfs boos op God, die de sneeuwval gemakkelijk had kunnen tegenhouden om zijn kerkdiensten door te laten gaan. Maar terwijl hij bad, raakte James Fraser ervan overtuigd dat God zich in het probleem bevond - het was een uitdaging van de Heer zelf. De Heer wilde dat hij een experiment zou uitvoeren namens het Lichaam van Christus. Ik geloof dat God ons nu terug wil sturen naar het experiment van James Fraser.
"Wat zou er gebeuren als ik besluit om de tijd die ik met deze Lisu's zou doorbrengen, in plaats daarvan gebruik om te bidden voor deze mensen?"
James Fraser bedacht dat het hem drie tot vijf dagen zou kosten om kerkdiensten te houden in de hooggelegen dorpen van Lisuland - een of twee dagen om de bergen in te gaan, een dag om samen te komen, en dan een of twee dagen om weer naar beneden te gaan. Hij besloot om te ontdekken: Wat zou er gebeuren als ik besluit om de tijd die ik met deze Lisu's zou doorbrengen, in plaats daarvan gebruik om te bidden voor deze mensen?
Voor James Fraser was dit meer dan een vluchtige tweet op sociale media. Het was geen o-zo-radicaal stuk van een kerkleider die graag wilde laten zien hoezeer hij deugt. Niemand wist, of gaf er iets om, hoe een zendeling zijn tijd in de uitlopers van de Himalaya doorbracht. Het was tussen James Fraser en God alleen, maar hij gaf zich volledig over aan zijn experiment. Hij bad drie tot vijf dagen voor elk van de hooggelegen dorpen in plaats van ze te bezoeken. Toen de lentezon de sneeuw had gesmolten, beklom hij de bergen om te ontdekken wat er was gebeurd. Geen enkele wetenschapper was ooit zo enthousiast om de petrischalen in zijn laboratorium te onderzoeken.
Geen zorgen meer
James Fraser ontdekte dat zijn bekeerlingen in de bergdorpen het goed hadden gedaan tijdens de wintermaanden waarin hij niet in staat was geweest een samenkomst te houden. Toen hij hen ontmoette, vroeg hij hoe het Bijbel lezen en hun gebedstijd was gegaan. Hij kwam tot de opmerkelijke conclusie dat zijn bekeerlingen in de hooglanden van Lisuland in de winter veel meer waren gegroeid dan zijn bekeerlingen in de laaglanden - de bekeerlingen die hij de hele winter had bezocht en bijeengebracht. Hij schreef zijn conclusie op: "Als twee dingen duidelijk in mijn gedachten opvallen, zijn ze ten eerste hoe 'dwaas' en 'zwak' onze nieuwe bekeerlingen zijn, en ten tweede dat God hen echt heeft uitgekozen". Daarna was hij vastbesloten om zich nooit meer zorgen te maken als hij geen samenkomst met mensen kon houden, maar het altijd zou aangrijpen als een door God gegeven uitnodiging om in plaats daarvan voor mensen te bidden. "Als ik zou denken aan de menselijke manier, zou ik me zorgen maken over mijn bekeerlingen uit Lisu - bang voor hun terugval naar de aanbidding van demonen. Maar God laat me al mijn zorgen op Hem werpen. Ik ben niet bezorgd, niet nerveus. Als ik mijn zorgen voor mezelf had gehouden in plaats van ze aan Hem te geven, had ik nooit zo lang kunnen volharden in het werk – dan zou ik misschien zelfs nooit zijn begonnen. Maar als het in Hem is begonnen, moet het in Hem worden voortgezet."
James Fraser heeft nooit de volledige resultaten van zijn gebedsexperiment gekend. Veel missiologen voeren de enorme opwekking die in de afgelopen vijftig jaar door China is gegaan, terug naar de opwekking die onder de bewoners van de hooglanden begon in de winters toen James Fraser thuisbleef en bad.
Ons onvermogen om de komende tijd samen te komen is juist een kans om, namens de mensen, tot God te komen
Mijn uitdaging
Als christelijke leider voel ik me nu een beetje gestrest dat ik de komende zondagen niet persoonlijk bij elkaar kan komen met de mensen die ik leid. Ik ben bezig met het bedienen van veel van hen via e-mail en sociale media. Ik ben bezig met de voorbereiding van online kerkdiensten, zodat ik ze de komende zondagen goed kan bedienen. Maar ik ben uitgedaagd dat ik veel meer kan doen om hen te dienen dan mijn pastorale drukte online te brengen. God moedigt niet alleen mij aan om mijn persoonlijke ontmoetingen de komende tijd over te brengen naar Skype- en Zoomgesprekken. Hij nodigt nu christelijke leiders over de hele westerse wereld uit om hun hele bediening te heroverwegen en hem te vertrouwen dat hun onvermogen om de komende tijd samen te komen, juist een kans is voor hen om, namens de mensen, tot God te komen.
Charles Spurgeon predikte dat "Gebed de slanke zenuw is die de spier van de almacht beweegt". Laten we daarom, door Gods genade, de komende weken omarmen als een gelegenheid om samen te experimenteren en te ontdekken hoezeer dit waar is. Laten we deze kostbare dagen van pastoraal isolement niet verspillen. Laten we deze tijd op zo'n manier gebruiken, dat we later kunnen terugblikken op de lessen van de westerse kerk uit het grote coronavirus-experiment in gebed.
Bron: Think Theology
Dit artikel werd geschreven door voorganger Phil Moore uit Londen op thinktheology.co.uk. Citaten in dit artikel zijn afkomstig uit Eileen Crossman's biografie van James Fraser, getiteld 'Mountain Rain' (1982) - pagina's 133 en 198. In Nederland is het boek verkrijgbaar bij OMF Nederland, onder de titel 'Als het regent in de bergen'. Een klassieker over gebed.
