De preventieve maatregelen om de verspreiding van het coronavirus tegen te gaan, leiden tot 'on-Nederlandse' situaties in de supermarkt. Schappen met toiletpapier en paracetamol worden leeggeroofd. Medewerkers van supermarkten worden onheus bejegend. Mensen laten gedrag zien dat ze waarschijnlijk ook niet van zichzelf gewend zijn. En we reageren erop met... oordeel, spot en afwijzing. Maar wat heeft de hamsteraar werkelijk nodig?
Ik ben niet immuun voor angst. Ook niet voor de angst voor tekort. Als ik de beelden zie met lege schappen, vind ik het ook spannend. Is er nog wel genoeg voor mij? Op dit moment heb ik nog voldoende in huis, maar hoe is dat over een paar dagen? Hoewel ik weiger om buitenproportioneel in te slaan, voel ik de spanning in mijn buik. Sterker nog, ik gaf daar afgelopen week een keer aan toe. Voor het eerst kocht ik weekboodschappen, terwijl ik normaal mijn inkopen doe per dag. Ik had ondertussen al een oproep aan christenen en kerken gelezen om slechts in te slaan wat je werkelijk nodig hebt. Dat weerhield me om daadwerkelijk te hamsteren, maar toch paste ik 'strategisch' mijn normale gedrag aan, want ik zag de bui wel hangen.
Ik kan gemakkelijk meedoen in het belachelijk maken van het hamsteren. Ik snap het inslaan van bijvoorbeeld toiletpapier ook niet helemaal. Ik zou misschien ook teveel schaamte voelen bij het idee van hamsteren. Maar daarmee stel ik mezelf boven mijn 'bange medemens'. En dat wil ik helemaal niet. Want ik ben net zo goed bang. Ja, ik vind het ook spannend. Meestal kan ik die spanning wel verdragen. En het helpt dat ik in God geloof. Ik geloof dat Hij voorziet. Ik ben me bewust van mijn overvloed. En ik heb ook wel vertrouwen in de welvaart van het land waarin ik woon. Het zal wel goed gaan. Maar dat onderbuikgevoel: dat is er. Zoveel verschil ik dus niet van de hamsteraar.
Heb jij gehamsterd? Dan wil ik tegen je zeggen: het geeft niet dat je bang bent
In de Bijbel lees ik dat liefde de angst uitdrijft (1 Johannes 4 vers 18). Die tekst staat in een andere context, maar ik geloof in dat principe. Ik ervaar het zelfs. Niets is zo bevrijdend en verwarmend als iemand die jou liefdevol omarmt op het moment dat je iets deelt waarover je je eigenlijk schaamt. Heb jij gehamsterd? Dan wil ik tegen je zeggen: het geeft niet dat je bang bent. Het geeft niet dat je hebt toegegeven aan de angst. Je mag bang zijn. Je mag het spannend vinden. En nee, het is niet nodig, onhandig zelfs. Maar het maakt jou niet minder dan mij. Het maakt jou niet minder dan degene die de hamsterneiging weerstaat of zelfs niet eens kent. Jij en ik zijn mens. En wij zijn niet immuun voor angst.
Lieve hamsteraar, mag ik je uitnodigen om met de mensen om je heen te delen dat je bang bent? Dat je bang bent dat er niet genoeg zal zijn voor jou. Te delen hoe dat voor jou voelt? Welk gevoel er in jouw onderbuik leeft? Kom maar tevoorschijn. Het mag er zijn.
Lieve niet-hamsteraar, mag ik je uitnodigen om mild te zijn tegenover de hamsteraar? Om ze niet uit te lachen. Geen memes (grappige plaatjes) te maken of te delen. Zelfs als je de angst van de ander totaal niet begrijpt? Nee, angst is meestal niet redelijk. Maar het is er. En jij kan er iets in betekenen. Jij kan de ander troosten, vasthouden, tot rust brengen. Niet door de angst te bagatelliseren, maar door het te verwelkomen. Door de ander niet af te wijzen. Zelfs niet als hij of zij anderen omver liep in de winkel. Zelfs niet als hij of zij dreigend een kassamedewerker over de balie heen trok om paracetamol te eisen. Nee, dat gedrag is niet goed. Maar hij of zij werd geleid door angst. En als je bang bent, heb je liefde nodig. Kun jij dat geven? Dan maak jij pas echt het verschil.
