Met enige reserves stap ik de auto uit: “daar gaan we”, zeg ik tegen mezelf. Ik sta op het punt om The Justice Conference binnen te lopen in Barneveld.
Eerlijk gezegd: ik voel mezelf bij aankomst al op 0-1 staan. Ik ben namelijk met de auto, terwijl we in de ticketbevestiging werden aangemoedigd om zoveel mogelijk met het openbaar vervoer te reizen. Maar ja: drie kwartier reizen in plaats van één zou betekenen dat ik minstens een half uur vroeger op moest staan. Dat was me een te groot offer…
Nu ken ik het hart van de organiserende partijen een beetje. Zij zijn er niet op uit om mij te vertellen hoe laag ik scoor op sociale gerechtigheid. De enorme berg plastic die ik in stand houd door regelmatig kant-en-klaar-maaltijden te gebruiken. Het feit dat ik m’n Fairphone na een kleine twee jaar weer vervangen heb door een iPhone (want: is veel mooier en werkt beter). De broeken waarbij er een grote kans bestaat dat er kinderarbeid aan te pas is gekomen. Mijn vriendenlijst op Facebook waar nog geen gevlucht mens in voorkomt. Mijn vleesconsumptie-beleid is ook nog eens volledig inconsistent.
Ik krijg het op al deze bovenstaande thema’s al niet voor elkaar. En nu stel ik mezelf bloot aan nog meer thema’s. Waarom? Toch word ik al snel milder. Ik word geraakt. Niet door schuldgevoel, maar door het verhaal van Myrto Theacharous met de titel: #GodToo (aanrader!). Die hashtag alleen al maakt indruk. Ja, God identificeert zichzelf met de onderdrukten. Met hen wie onrecht wordt aangedaan. Dit gaat helemaal niet over mijn verantwoordelijkheidsgevoel. Dit gaat over het hart van God.
In de eerste pauze spreek ik een standmedewerker van International Justice Mission (IJM). Hij pakt zijn smartphone en zegt: “de kans is groot dat hier kinderhanden aan hebben gewerkt. Mijn kledingkast hangt vol met kleren die hoogstwaarschijnlijk niet vrij zijn van uitbuiting.” Ik merk dat het iets bij me beweegt. Dat juist hij als ‘IJM-er’ hier eerlijk over is, en zich tóch dagelijks inzet voor het uitbannen van slavernij, geeft me wat ontspanning. Ik hoef mezelf niet te beschermen. Tijdens de rest van de dag heb ik een andere houding.
Spreker Ruth Valerio maakt deze verandering in mijn hart compleet. “Met een groter verantwoordelijkheidsgevoel gaan we deze wereld niet veranderen. Liefde is wat we nodig hebben.” Natuurlijk! Nu begrijp ik het beter. Vanuit verantwoordelijkheidsgevoel kost het alleen maar energie, maar wanneer liefde mij drijft, wordt het zomaar heel anders.
Jan Willem Janse
Relatiemanager bij MissieNederland en projectleider van de Week van Gebed
IDEAZ
Dit artikel werd geschreven voor IDEAZ 3 van 2018, het praktijkblad over missionair kerk-zijn in wijk en wereld. Wil je dit exemplaar helemaal lezen? Bestel 'm dan via de webshop.
