Een klein groepje meiden uit de buurt is met elkaar in gesprek. Ik luister wat mee totdat een van hen aan mij vraagt: Bettelies, hoort u bij de rijke of bij de arme mensen?
Ik kijk wat bedenkelijk en vraag wanneer iemand echt rijk is, zo kan ik wat tijd winnen om met een goed antwoord te komen. Niet omdat ik het antwoord niet weet, maar de waarheid maakt me ongemakkelijk. We hebben twee inkomens en geen kinderen, een koophuis en een auto, we kunnen vaak op vakantie en hebben laatst nog een nieuwe wasmachine gekocht zonder dat we daarvoor hoefden te sparen. Als ik dit leg naast het gemiddelde gezin in de buurt waar ik woon dan is het contrast groot en daar schaam ik me voor.
Mijn schaamte kan ik de kop indrukken door tegen mijzelf te zeggen dat er echt wel rijkere mensen zijn dan wij. Dat we hard voor ons geld werken, ons huis goedkoop is en altijd voor iedereen openstaat. Dat we mogen genieten van wat God ons geeft en dat rijkdom in zichzelf niet slecht is. Allemaal waar, maar dat ongemak van mij valt in het niet bij de stress en schaamte die armoede met zich meebrengt.
Dus ik kan m’n geweten wel sussen, maar daar bewijs ik alleen mezelf een dienst mee. Mijn ongemak is dan wel weg, maar de armoede en ongelijkheid in mijn buurt, in de stad en ons land niet. Het zijn Godgegeven emoties die me aansporen mijn geld echt goed te besteden, eerlijk te zijn over wat ik nodig heb en mijn bezit te zien als bouwstenen voor het koninkrijk van God.
Mooi verhaal, maar ik antwoord mijn gesprekspartner lafjes dat we genoeg geld hebben om ons geen zorgen te hoeven maken. Ze bekijkt me eens goed en trekt dan haar eigen conclusie: “Volgens mij hoort u gewoon bij de rijke mensen.”