Een kus van Christus

Gelukkig moet ik een eindje rijden zodat ik kan omschakelen van ‘werkmodus’ naar ‘retraite’. Als ik uitstap midden in de bossen van Elspeet ruikt het naar vakantie. De dennengeur is het laatste zetje dat ik nodig heb.

De retraite is bedoeld om elkaar te ontmoeten, van hart tot hart, in een geloofsgesprek. We praten niet over beleidsplannen of verschillen. Voor een heel aantal is dat toch best even schakelen.

In een kleinere groep voeren we met elkaar het geloofsgesprek. En het lijkt erop dat de groep zo divers mogelijk is samengesteld. Een aantal evangelische broeders, een bisschop, een kerkleider van migrantenkerken, een echte PKN-er, een Syrisch-orthodoxe priester en ik. Ik ben benieuwd of we elkaar ‘verstaan’.

We praten over hoe je Christus ontmoet in je leiderschap, waar je zwakke plekken liggen en wat voor rol je geloof daarin speelt. Het zal u niet verbazen dat de antwoorden nogal van elkaar verschillen. Hoe groter het verschil in geloofsbeleving, hoe leerzamer het voor mij is om die ander te ontmoeten, merk ik. In die ontmoeting ervaar ik een rijkdom en diversiteit die ons aardse leven overstijgt.

Natuurlijk praten we ook over de verschillen en de pijn die er is om al die kerkscheuringen. Zou Christus één kerkgenootschap op het oog gehad hebben? Ook daar denken we verschillend over.

Dan komt ‘onze’ Syrisch Orthodoxe priester met het voorstel om elkaar een kus te geven. Ik sta wat ongemakkelijk op en kijk naar de mannen om me heen. De priester geeft het voorbeeld en gaat ons allemaal langs. ‘Namens Christus, in Zijn Naam.’ Met die woorden kust hij ons allemaal op de wangen. Met tranen in mijn ogen hoor ik de woorden en ontvang de kus. En dan realiseer ik me dat dit niet geen gewone kus was, maar een heilige kus (Romeinen 16 vers 20). Het is alsof Jezus zelf rondgaat en ons allemaal kust. Een kus van Christus als teken van verzoening en verbinding. Dit is een kus die ik nooit zal vergeten!