Al weken staat de afspraak voor een massage in het Christelijk Spiritueel Centrum in mijn agenda. Nu is het zover. Na een drukke werkdag stap ik in de auto op weg naar Hilversum. Ik ben vooral benieuwd. Gaan ze met me bidden of hebben we een pastoraal gesprek? Is het een soort therapie?
In een prachtige villa met een verborgen kerk ontvangt Tjitske Volkerink me. Als ik mijn telefoon uitzet, realiseer ik me dat ik dat eigenlijk nooit doe. ‘Bewustwording is het begin, daar beginnen we bij meditatie ook altijd mee.’
Als Tjitske vraagt om me bijna helemaal uit te kleden word ik ineens zenuwachtig. Dat had ik niet verwacht en nu komt het ineens wel heel dichtbij. Er klinkt rustgevende muziek en ik ga op het bed liggen. ‘Eerst even tot rust komen….’, zegt Tjitske terwijl ze begint met de massage. Hoe doe je dat eigenlijk? Nog allerlei gedachten gaan door mijn hoofd. Ik moet rustig worden, hoe kan ik dit stoppen? Geen idee. Als mijn lichaam heen en weer schommelt, komt er langzaam rust in mijn hoofd. Ik voel de handen van Tjitske heel bewust masseren. Ze doen me denken aan de handen van mijn moeder. Stevig handen die werk verzetten met liefde. En dan ineens word ik bang. Wat als ze voelt dat er stress in mijn lijf zit? Zou ze voelen dat ik mijn lichaam heb afgebeuld de afgelopen tijd? Dat ik mezelf heb weggecijferd voor wat moest gebeuren? Dat is natuurlijk niet goed!
Als toetje krijg ik nog een massage voor mijn gezicht. En dan is het voorbij en kom ik weer in de bewoonde wereld. Letterlijk heb ik me afgesloten voor alles om heen. Mijn telefoon is uit, mijn ogen dicht en er zijn nauwelijks prikkels hier. Ik open mijn ogen en merk dat ik moet schakelen. Ik blijf liggen en praat na met Tjitske en benoem mijn angst. Of ik gewend ben om dat soort gevoelens te verstoppen? Ze vertelt dat ze niet wil oordelen over wat ze voelt in iemands lijf. ‘Het is genade om zonder oordeel iemand te masseren en aan te raken.’ Dat voelde ik in hoe liefdevol en bewust ze met haar handen masseerde. En dat doet mij weer denken aan die handen van mijn moeder. Die geprobeerd hebben om onvoorwaardelijk lief te hebben. Aanraking roept die herinnering bij me op. Ik realiseer me dat ik vandaag genade geleerd heb met mijn lijf. Geen cognitieve les over wat het is, maar een diepe ervaring van mijn lichaam. Die handen tonen genade. En brengen me bij de genadevolle handen van God.
IDEAZ
Dit artikel werd geschreven voor IDEAZ, het praktijkblad over missionair kerk-zijn in wijk en wereld.
