De afgelopen vier jaar groeide de Soedanese gemeente die ik als Anglicaans priester dien van omstreeks 250 naar ruim 1100 leden. Een hele uitdaging om leiding te geven aan deze kerk van vluchtelingen in Caïro, Egypte.
Mijn gemeenteleden zijn de afgelopen jaren weggevlucht uit het Nuba-gebergte in (Noord) Soedan om in Egypte een veiliger plek te vinden.
Per ongeluk zijn we een 'missionaire gemeente' geworden, hoewel we die term nooit gebruiken. Veel buitenstaanders sluiten zich bij ons aan. In 2015 doopten we ongeveer 50 mensen, en nog eens 50 deden belijdenis, of in Anglicaanse taal: ze werden 'confirmed'.
In Soedan leefden onze volwassen kerkleden al jaren in een situatie van burgeroorlog, waardoor ze de middelbare school vaak niet konden afmaken. Natuurlijk heeft dit invloed op de kwaliteit van het leiderschap in de kerk: de meeste van onze kerkenraadsleden begrijpen weinig van de taal van de apostel Paulus. Om ons leiderschap te versterken geven nu we twee maal per week aan 38 mannen en vrouwen lessen in leiderschap, management en Bijbelse thema’s.
Ook heeft onze kerk een eigen lagere school, waar honderd Soedanese kinderen door Soedanese leerkrachten worden onderwezen op een pittig niveau. Ook al wonen we in Cairo, de kinderen volgen het Soedanese leerplan en doen de Soedanese staatsexamens. De kwaliteit van de school is een visitekaartje voor onze kerk.
De groei van onze gemeente is vooral het gevolg van de beroerde omstandigheden in Soedan; de vluchtelingen komen in grotere aantallen naar Egypte, dan de aantallen die een visum krijgen om door te reizen naar het westen. Het leven in Egypte is beter dan de burgeroorlog in Soedan, hoewel de dagelijkse discriminatie, scheldpartijen op straat en stenen naar hun hoofd het leven niet makkelijk maken hier. Je zult maar een zwarte huid hebben in Egypte!
Intussen zijn we dus 'missionair', maar bijna tegen wil en dank. Gewoon door goed voor onze eigen mensen te zorgen, zijn we aantrekkelijk voor buitenstaanders. We bieden voedselhulp, medische hulp, en andere urgente hulp, en wie doet dat in Cairo, behalve de kerk?
