Morgen gaat het gebeuren! Dan ga ik met een groepje mensen uit de Kerk van de Nazarener Amersfoort naar de gestrande vluchtelingen in Duinkerke. Hopelijk kunnen we een paar mensen blij maken met wat droog brandhout, campinggas, een warme deken. De illusie dat ons bezoek de situatie drastisch verbetert, heb ik niet. Misschien gaan we wel vooral voor onszelf.
Het begon met de beelden. Ineens kwamen die niet meer uit het verre Afrika, of de Balkan, maar uit Noord-Frankrijk. Op iets meer dan 300 kilometer van Amersfoort leven 2500 vluchtelingen op een plek die de kwalificatie vluchtelingenkamp of krottenwijk onwaardig is. Het is minder dan dat!
De menselijke waardigheid van deze vluchtelingen is ernstig geschonden. Maar niet alleen die van hen! Vooral die van ons, steenrijke Europeanen. Is dit hoe en wie we willen zijn? Is dit hoe we met mensen in kwetsbare situaties om willen gaan?
Voor alle duidelijkheid: ik heb geen snelle oplossingen voor het vluchtelingenprobleem (laten we het geen crisis noemen, er zijn grotere uitdagingen). Het is een symptoom van allerlei andere problemen... onrecht, oorlog, armoede, domheid, scheve welvaartsverhoudingen. Maar ik geloof dat het nooit kwaad kan om mensen als mens te blijven behandelen. Dat wil zeggen: als geliefde kinderen van de Allerhoogste. In de praktijk betekent dat (volgens de eenvoudige richtlijn van Jezus) dat je anderen behandelt zoals je wilt dat ze jou behandelen... Al is het maar om je eigen menselijkheid te redden.
Ik ben benieuwd wie en wat we morgen gaan aantreffen. Het wordt in ieder geval een kletsnatte, winderige, koude dag. Zoals er zoveel zijn geweest in de blubber van Duinkerke.
(wordt vervolgd...)