Wat staan er toch prachtige teksten in de Bijbel. Vooral die teksten die gaan over situaties waar ik niet direct mee te maken heb. Zoals over de ander uitnemender achten dan mijzelf. Mooi, tot het moment dat er een conflictsituatie binnen mijn gemeente is. Dan wordt geloven zelfs op zondag lastig.
Of neem die teksten over omgaan met vreemdelingen. Jarenlang heb ik er van harte ‘amen’ op kunnen zeggen. Maar nu de vreemdelingen bij mij in de buurt wonen, lees ik die teksten toch wat anders, zeg maar genuanceerder.
Nu moeten de vragen die de vluchtelingenstroom met zich brengt niet onderschat worden. Een belangrijke vraag: kan de Nederlandse samenleving dit aan? Niet als economische vraag. Een land dat miljarden kan inzetten om het bankensysteem te redden, is economisch ook in staat zijn één of twee miljoen vluchtelingen van voedsel en onderdak te voorzien. Het gaat dieper.
De teksten over vreemdelingen in Israël vooronderstellen een Israël dat leeft naar Gods geboden, dat identiteit en ruggengraat heeft. Zo’n volk kan wat aan. Horende en ziende wat speelt in de Nederlandse samenleving, houd ik mijn hart vast bij de vraag wat deze samenleving aan kan. Een risicoanalyse lijkt op zijn plaats. Totdat ik bedenk dat risicoanalyse gelukkig niet in de hemel is uitgevonden, Jezus zou nooit naar de aarde gezonden zijn. De vluchtelingenstroom vraagt van de kerk geen risicoanalyse, maar radicale navolging van Jezus, om deze maatschappij ruggengraat te geven.