Moedeloos word ik van het achtuurjournaal. Al een aantal weken lang is het eerste thema de vluchtelingen die vanuit het Midden-Oosten en Noord-Afrika naar ‘fort’ Europa komen. En het lijkt alleen maar erger te worden.
Ik voel me tegelijkertijd ook heel machteloos: wat kan ik vanuit mijn veilige huis en dagelijks werk betekenen voor hen die gevlucht zijn voor geweld en oorlog?
Tegelijkertijd is er een sterk gevoel van onbehagen over het heersende klimaat in Europa. Hongarije bouwt een hek, Macedonië probeerde vluchtelingen terug te sturen, Polen wil helemaal geen vluchtelingen en Nederland, de Nederlandse politiek doet verhoudingsgewijs weinig tot niets. Gelukkig kunnen er onder aansporing van verschillende particuliere initiatieven mooie dingen gebeuren. Het dogma is echter nog steeds: Opvang in de regio is wat er moet gebeuren. Cijfers wijzen echter uit dat het overgrote deel van de vluchtelingen in Turkije, Jordanië en Libanon wordt opgevangen. De bevolking van Libanon is de afgelopen jaren gegroeid met vijfentwintig procent! Stelt u zich dat eens voor. De Nederlandse bevolking groeit met 4 miljoen mensen in een paar jaar.
Een tijdje geleden sprak ik de pastor van de Waalse kerk in Amsterdam die zei: “Waarom maakt Europa geen gebruik van al die vluchtelingen die komen? Het zijn vaak mensen met een enorm doorzettingsvermogen, durf en lef en kunnen dus met goede begeleiding van enorm nut zijn voor de Europese samenleving, kijk naar de hugenoten van vroeger en de joodse migranten.” Zo had ik er nog nooit tegen aan gekeken, maar er zit wel wat in.
Wat een fantastisch beeld kwam er ook vanuit München deze week waar mensen de vluchtelingen op het station verwelkomden. Zo kan het dus ook.
Als je door de ogen van Jezus naar de vluchtelingen kijkt, dan blijf je niet moedeloos, maar ben je hoopvol. Dan ben je niet machteloos, maar kun je geven, delen, in beweging zetten of gaan.