“In zending en evangelisatie trekken we maar al te vaak een scheidslijn. We verdelen de wereld in verlosten en verlorenen. Zending was en is er vaak op gericht om 'hen' naar 'ons' kamp te krijgen. We veranderen de cultuur van een ander naar ons eigen beeld, want wij zijn nu eenmaal beter.
Het is de hoogste tijd dat de westerse zending deze valse scheidslijnen loslaat en cyclisch leert denken.” Woorden van Johannes Reimer, professor missiologie, tijdens de bijeenkomst van Global Connections in Londen, die ik onlangs bijwoonde.
Met het denken in scheidslijnen werken we God alleen maar tegen, aldus Reimer. Hij riep op om op zoek te gaan naar de aanwezigheid van God in de wereld, op zoek te gaan ook naar God in andere religies. Want als God de mens heeft gemaakt, zou Hij dan weg zijn gegaan uit India of het Midden-Oosten? Religies zijn vaak gecreëerd door menselijke inventiviteit en zijn complexe systemen waar je niet zomaar een scheidslijn van goed of fout kunt trekken. Er is een algemene genade die voor ieder mens te ervaren is. Het enige wat christenen moeten doen is beschikbaar zijn voor God als instrument in Zijn zending.
Verandering begint bij de vernieuwing van harten. Maar doen we dat zoals de westerse zending vaak doet door direct de ‘aanval’ te openen op het geloofssysteem van de ‘ander’? Nee, verandering binnen een moslimgemeenschap of hindoedorp vindt plaats door het winnen van het vertrouwen van de ‘ander’, het samen optrekken in de verbetering van de leefomstandigheden, het samen opkomen voor sociale gerechtigheid. In deze taak is het aan ons om ons aan te sluiten bij God en wat Hij in dat hindoedorp al aan het doen is! Dit kost tijd, maar tijd geeft ons de mogelijkheid om samen met de ander God te vinden. Met een mooi woord heet dat inclusieve zending.