Wanneer mijn passie voor conflicten is ontstaan, kan ik mij niet herinneren. Wat ik mij wel herinner is dat ik als kind een hekel had aan ruzie. Ruzie moest je zo snel mogelijk weer vergeten, net doen of er niets aan de hand is, snel overgaan tot de orde van de dag.
Maar dat lukte helaas niet altijd. Als mijn moeder in de gaten had dat ik ruzie had, moest ik het van haar ‘goedmaken’. Soms ging dat echt met fikse tegenzin, omdat ik vond dat ik gelijk had. Het ging beslist niet van harte!
Als ik nu om me heen kijk, dan zie ik dezelfde reacties uit mijn kindertijd nog regelmatig terug. De eerste is het ontkennen of onderdrukken van het conflict, doen alsof er niets aan de hand is. Een andere is de gedwongen verzoening. Dan is er wel erkenning, maar het conflict moet snel worden opgelost, ‘goedgemaakt’. Woorden als vergeving en verzoening worden gebruikt en er wordt druk uitgeoefend op de betrokkenen. Beide reacties bieden niet echt een oplossing.
Inmiddels heb ik zelf erg veel bijgeleerd over conflicten en vooral over de dynamiek, de emoties, de patronen en de valkuilen. Conflicten zie ik nu als een kans. Een kans om diepe emoties als gekwetstheid, bitterheid en boosheid op een gezonde manier te uiten, verwerken en laten helen. Een kans om te oefenen in het schenken van genade en vergeving aan de ander zoals wij deze zelf van God hebben ontvangen.
Het gezond doormaken van een conflict kan een zeer ingewikkeld proces zijn, maar het is zo ontzettend mooi als het uiteindelijk tot verzoening en herstel leidt, dat ik daar graag, heel graag, aan bijdraag.
Daar komt mijn passie voor conflicten vandaan.
