Midden in de wijk lag een dichtbegroeid en verwilderd plantsoen. De bosjes vormden een goede dekmantel voor zaken die het daglicht niet kunnen verdragen, een grimmige en onveilige plek. Sinds een paar weken werk ik als missionair pionier in deze wijk. Het plantsoen is door ons onderhanden genomen en de plek veranderde langzamerhand in een veilige buurttuin. Met onze handen en voeten in de modder, zoals het pioniers betaamt.
De buurt reageert in eerste instantie cynisch. De wijk zit vol met hulpverleners met mooie beloftes en budgetten, maar ondanks dat lijkt er weinig te veranderen. Eerst zien dan geloven. Was ik eerst erg enthousiast over de tuin, langzamerhand word ook ik kritisch, zitten mensen hier wel op te wachten?
Ze is nieuw in de stad. Ik zit bij haar op de bank. Lege flessen liggen verspreid door de kamer en het tapijt is bedekt met kruimels shag. De gordijnen zijn dicht en haar bed is onopgemaakt. 'Sinds ik hier woon ben ik alleen maar harder geworden, ik moet me wel afsluiten voor de mensen om me heen, anders houd ik het niet vol.' Ze leidt me rond door haar huis, terwijl ze zich excuseert zich voor de lekkageplekken en het ontbreken van elektriciteit. Haar buren spreken allemaal een andere taal, het enige wat hen lijkt samen te binden is het klagen over de slechte staat waarin de huurwoningen zich bevinden; de woningbouwvereniging heeft de buitenkant van de flat opgeknapt en vond het toen wel genoeg.
Haar kleine balkon deelt ze met een duivenfamilie die duidelijk haar sporen achterlaat, maar ik ben blij even buiten te staan. En niet alleen ik bloei op in de zon, ook mijn gesprekspartner ontspant en vertelt wat over haar leven voordat ze hier kwam wonen. Vier kinderen, een eigen huis met een tuin en een leuke baan. Ergens ging het mis. 'Mijn tuin, die mis ik het meest, met m’n handen in de grond… maar ik ben weer begonnen!' En ze wijst me op de kleine potjes aan de andere kant van het balkon. Zorgvuldig opgekweekte tomaten, snijbieten en komkommerplanten vormen een contrast met de rest van haar huis en leven. Bij het afscheid nemen vraag ik of ik voor haar mag bidden. Dat mag en ik vraag of God voor haar en haar planten wil zorgen.
De week erna komt ze helpen in de buurttuin en het blijkt dat ze echt veel weet van tuinieren. Nieuwsgierige buurtkinderen leert ze hoeveel water een plant nodig heeft en waarom je soms een mooie struik moet snoeien. Die avond zie ik dat er nog modder onder mijn nagels zit van het werken in de tuin. Ik laat het maar even zo, als bewijs dat er soms uit modder mooie bloemen groeien.
