Of ik maar een bijbelstudie wilde maken over de stropdas en het vlechten van haar. I am serious! In het gebied in Zuid-Soedan waar ik werk, heeft de East African Revival veel impact gehad. Die opwekkingsbeweging kwam zo'n zestig jaar geleden naar onze regio. Naast een opkikker van het geestelijke leven bracht ze ook veel regeltjes mee.
Zo is een man met stropdas verdacht. Want – zeg nou zelf – wat is het nut van een stropdas? Hetzelfde geldt voor het vlechten van haar bij vrouwen. Ook nergens voor nodig. Het kost geld en heeft geen functie.
Tenminste, dat vindt de opwekkingsbeweging. Maar de nieuwe generatie voorgangers in de Anglicaanse kerk hier vindt dat maar onzin. Zij willen wél de opwekking, maar niet de regeltjes die erbij horen. Volgens de opgewekte groep is de ergste gruwel een dominee met een stropdas. Waarom draagt hij z'n Anglicaanse boordje niet?! Opnieuw een teken van hoogmoed, terwijl het evangelie ons oproept tot nederigheid. Deze kwestie speelt al heel lang, maar ze is pas geleden weer opgelaaid. Beide groepen beleggen nu bijeenkomsten om opnieuw naar de Bijbelse gegevens te kijken en tot een oplossing te komen.
Dit klinkt misschien als een apart, triest, ver-weg probleem, maar het principe zien we wereldwijd. Vervang de stropdas door een nieuw liedboek, de rol van vrouwen in de kerk, de keuze van muziekinstrumenten in de dienst, de manier van dopen, leiderschapsstijl of gaven van de Geest en het gaat opeens óók over de kerk in Nederland. Ik zeg niet dat deze onderwerpen onbelangrijk zijn, maar ik zeg wél dat ze vaak te veel tijd en energie opslokken. Tijd en energie die we in onze missie om mensen met het Evangelie te bereiken zouden moeten steken. Tegen m'n studenten zeg ik regelmatig: ‘Als je als gemeente niet helder hebt wat je opdracht is, dan heb je te veel tijd over om je druk te maken over andere zaken.’ Weten we wel waarom we gemeente zijn? Als je dat helder voor ogen hebt, dan komen die andere onderwerpen opeens in een ander daglicht te staan.