Uit de geest van Mink de Vries is opnieuw een boek ontsproten dat de nadruk legt op de waarde van de Moderne Devotie voor mensen van vandaag: Pleidooi voor Postmoderne Devotie. Onlangs was ik bij de presentatie van het boek om namens de EA een reactie te geven. Iets daarvan wil ik met u delen.
De Moderne Devotie was een hervormingsbeweging binnen de Rooms-Katholieke Kerk, ontstaan rond 1400. De Vries schrijft: “De moderne devoten wilden graag dat de kerk weer zou terugkeren naar de basis van geloof. Een geloof van eenvoud, soberheid, trouw, gemeenschap, toewijding en navolging van Christus, met oog voor de samenleving en de kwetsbaren in die samenleving.”
Ondanks hun hoge leeftijd hebben de moderne devoten de laatste jaren niet te klagen over aandacht. Zo scharen predikant Jos Douma, uitgever Paul Abspoel en dus Mink de Vries zich met veel interesse onder hun gehoor. Zelfs in die mate dat ze zich inspannen voor een Postmoderne Devotie.
De Vries heeft dat heel concreet gemaakt door in zijn woonplaats Zwolle op de proppen te komen met de ‘gemeenschapskring’, bedoeld om verbinding te leggen tussen kerk en samenleving: “een groep mensen overal uit de wijk vandaan (…) die elkaar ontmoeten in een wijkcentrum of buurthuis. Vanuit dit wijkcentrum worden allerlei zaken voor en in de wijk georganiseerd op het gebied van gastvrijheid, ontmoeting en hulp.” Laagdrempeliger dan de gemeenschapskring kan bijna niet, maar daarnaast zijn er dagelijks twee gebedsmomenten (’s ochtends en ’s avonds), is er wekelijks een viering (niet per se op zondag) en is er verdere verdieping mogelijk in geloofskringen.
Mooi hè? Dat vind ik in ieder geval wel. Als Coördinator Discipelschap denk ik ‘meer van dit’. Het hele plan ademt een sfeer uit van: ‘Hoe kunnen we leven zoals Jezus gedaan zou hebben als Hij hier en nu rondliep?’ Er is geen enkele garantie dat mensen op deze manier meer op Jezus gaan lijken, maar het creëert wel een platform voor ontmoeting en levensoverdracht.
Maar naast Coördinator discipelschap ben ik ook een Zwollenaar, en dan vliegt het me ook aan. Wie moeten dat allemaal gaan doen? Hoe lang hebben we nog? Hoe voorkomen we dat dit niet een nieuwe structuur is waardoor we denken ‘het’ te hebben, in plaats van een langzaam leerproces in afhankelijkheid?
Voor mij is de sleutel dat we niet met één grote sprong ineens op Jezus lijken, maar dat we stapje voor stapje naar Hem toe bewegen. Dat moet je durven. Vaker dan je lief is, vaker dan mij lief is, kom ik mezelf weer tegen. Waar kan ik, waar kunnen we, terecht met ongeloof, arrogantie, apathie (een paar struikelblokken uit mijn eigen leven)? Volgens mij begint dat klein. Een paar mensen, elkaar ontmoeten, God zoeken en delen wat er in je leven gebeurt. Je durft het omdat je ook met je falen bij hen terecht kunt. Zij voelen zich verantwoordelijk voor jou, zullen je niet laten vallen en dagen je uit om weer door te gaan. Bij hen kun je klein zijn en ervaar je Gods genadige en genezende liefde voor jou. Door hen word je weer overeind gezet en ga je de uitdaging weer aan.
Ik zal me er voor in zetten dat we op deze kleine manier een Postmoderne Devotie beginnen die, zo de Here wil, de hele stad zal raken.
